De kracht van herinneringen

Paasvakantie, vroeger was dit voor mij één van de vakanties waarin ik steevast op kamp ging. Vele verschillende themakampen, maar vooral heel wat keren naar “Home RTT” in Oostduinkerke en paardrijden in Leignon. Ik bewaar nog steeds enorm mooie herinneringen aan die kampen.

Ook de zomervakantie stond steevast in het teken van op kamp gaan. Chirokamp, Torricella in Italië, paardenkamp in Leignon en ook hier nog een pak andere themakampen. Benieuwd wat de komende zomer zal brengen voor alle kinderen die zo hard uitkijken naar hun kampen.

Recentelijk sprak ik 2 personen die ik jaren niet meer gezien of gehoord had terug. Met de ene deed ik kampen in Leignon en Torricella (Italië), met de andere ging ik 3 maanden op buitenlandse stage naar Zuid-Afrika. Zonder elkaar te kennen, hadden ze beiden een gelijkaardige herinnering aan mij. Beiden haalden aan dat ik toen al heel vaak met mijn camera rondliep, dingen in beeld wilde brengen, degene was die eraan dacht om het moment toch even vast te leggen.

Ik vond dat eerst wat vreemd. Ik zie mezelf niet als de fotograaf die al van kleins af aan met een camera rondloopt en met fotografie bezig is. In mijn beleving is fotografie pas rond mijn 25e op mijn pad gekomen (lang na mijn kampen- en stagetijd dus). Toen werd ik me bewuster van de impact die beelden op me hadden en besloot ik een opleiding fotografie te volgen.

Ik ging er dus over nadenken. Hoe kan het dat 2 mensen die elkaar totaal niet kennen toch dit beeld van mij onthouden hebben? Het werd me snel duidelijk. Het ging me vroeger niet om een mooi beeld te maken, het ging me niet om de fotografie op zich. Het ging me om het verzamelen van herinneringen en het vasthouden van die geweldige momenten. Fotografie was mijn middel om die herinneringen vast te leggen en bij te houden.

Vorige week opende ik na heel lang mijn kast met “oude” fotoboekjes nog eens. Allerhande formaten. Kleine boekjes met losse foto’s, albums met tekstjes bij, een kamp met maar 3 foto’s en evengoed eentje met oneindig veel foto’s. Ik zat in een bubbel vol herinneringen. Heerlijk!

Namen van mensen die ik 20 jaar niet meer gezien heb, kwamen spontaan terug. Een glimlach bij de foto’s van die ene tocht. Een schaterlach bij die gênante verkleedpartij voor het kampvuur. Nostalgie om mezelf in glansrollen als de wolk, de ster en de koe te zien in het toneeltje. Rillingen bij het zien van onze auto in Zuid-Afrika na het ongeval (alles is goed gekomen 😉).

Herkenning bij het spel waarbij we limonade moesten proeven of er enkel rood op de foto zichtbaar mocht zijn. Enorm veel menselijke piramides. Zo veel momenten die ik me nog zo levendig herinner en waarvan ik zo blij ben dat ik ze op beeld heb.

Laat dat nu net zijn wat ik momenteel ook doe voor mijn kinderen en voor andere mensen. Herinneringen vastleggen. Zodat ook zij binnenkort of binnen 20 jaar nog kunnen nagenieten. Dat zij ook die glimlach, die rilling of die schaterlach kunnen ervaren.

Al die momenten zijn op zich heel gewoon. Toch zijn het die herinneringen die alles kleuren en me een warm gevoel bezorgen.

Ik hoop dat ik heel binnenkort weer heel wat van die momenten mag fotograferen voor jullie, maar nu trek ik die kast nog eens open en verdwijn ik weer in mijn bubbel.